Baba oğul güzelim balığa baktılar, pulları ay ışığında ışıl ışıl parlıyordu Babası bir kibrit yakıp saatine baktı Saat on olmuştu Av yasağının bitmesine daha iki saat vardı

Önce balığa, sonra oğluna baktı

"Suya geri bırakman gerekiyor, oğlum," dedi

"Baba!" diye itiraz etti çocuk ağlamaklı bir sesle

"Başka balıklar da var," dedi babası

"Ama hiçbiri bunun kadar büyük değil!" dedi çocuk

Göle şöyle bir göz attı Gölde hiçbir balıkçı teknesi yoktu Babasının yüzüne baktı bu kez Kendilerini hiç kimsenin görmemiş olmasına, kimsenin ne balığı yakaladıklarını bilmesinin olanaksız olmasına karşın, babasının sesinden bu konuda hiçbir ödün vermeyeceğini anlamıştı

Oltanın ucunu balığın ağzından çekti ve balığı gölün karanlık sularına bıraktı Balık suya düşer düşmez, şöyle bir çırpındı ve gözden kayboldu

Çocuk bir daha bu kadar büyük bir balık tutamayacağından emindi

Bu olay bundan tam otuz dört yıl önce oldu Bugün o çocuk New York City'nin ünlü mimarlarındandır Babasının küçük evi hâlâ o adadadır Oğlunu ve kızlarını hâlâ o adadaki küçük eve balık tutmaya götürür

Çocuk haklıydı Bir daha o kadar büyük bir balık tutamadı

Fakat değerler konusunda bir ikilem yaşadığı zaman hep o balığı gözünün önüne getirir

Babasından öğrendiği gibi değerler doğru ile yanlışın ne olduğu konusunda çok basit bir konudur Güç olan yalnızca değerlerin uygulanabilmesidir

Birileri görmediği zaman da doğru olanı yapabiliyor muyuz? Evet, küçüklüğümüzde bizlere balığı suya geri bırakmak öğretilseydi, doğru olanı yapabilirdik Çünkü gerçeğin ve doğrunun ne olduğunu öğrenmiş olurduk

Doğru olanı yapma kararı belleklerimizdeki canlılığını hiçbir zaman yitirmez Bu anıyı dostlarımıza ve torunlarımıza göğsümüz kabara kabara anlatırız

Fırsatlardan yararlanmak değil, doğru olanı yapmaktır önemli olan